Η φλόγα καίει σιγά σιγά
και από ‘κείνη τη βραδιά
με λιώνει σαν κερί,
μου σκοτεινιάζει την ψυχή.
Έλα και μην αργείς,
λουλούδι του έρωτά μου.
Το ξέρω δεν μπορώ να ζεις
πλαγιάζοντας μακριά μου.
Με ξαναγέννησες εσύ
μ’ όλου του πόθου την πληγή
που αιμορραγεί και στάζει,
σε θέλει, σε φωνάζει.
Έλα και μην αργείς,
λουλούδι του έρωτά μου.
Το ξέρω δεν μπορώ να ζεις
πλαγιάζοντας μακριά μου.
|
I flóga kei sigá sigá
ke apó ‘kini ti vradiá
me lióni san kerí,
mu skotiniázi tin psichí.
Έla ke min argis,
luludi tu érotá mu.
To kséro den boró na zis
plagiázontas makriá mu.
Me ksanagénnises esí
m’ ólu tu póthu tin pligí
pu emorragi ke stázi,
se théli, se fonázi.
Έla ke min argis,
luludi tu érotá mu.
To kséro den boró na zis
plagiázontas makriá mu.
|