Τ’ αστέρια που λάμπουνε
κοντά στο φεγγαράκι
αμέσως το σκεπάζουνε
το φως τους και δεν λάμπουν
όταν ολόγιομο αυτό
στη γη σκορπάει ασήμι.
Νεράκι γύρω κελαηδά
περνώντας παγωμένο
απ’ τα κλωνάρια της μηλιάς
φύλλα θροΐζουν πάνω
και κάτω κάτω ένας βαθύς
ύπνος αργοκυλάει.
Κοιμάται κι ονειρεύεται
εκείνη και πονάει
ο πόθος τρώει την λεπτή
ψυχή και την καρδιά της
και μας φωνάζει δυνατά
να πάμε εκεί κοντά της.
|
T’ astéria pu lábune
kontá sto fengaráki
amésos to skepázune
to fos tus ke den lábun
ótan ológiomo aftó
sti gi skorpái asími.
Neráki giro kelaidá
pernóntas pagoméno
ap’ ta klonária tis miliás
fílla throΐzun páno
ke káto káto énas vathís
ípnos argokilái.
Kimáte ki onirevete
ekini ke ponái
o póthos trói tin leptí
psichí ke tin kardiá tis
ke mas fonázi dinatá
na páme eki kontá tis.
|