|
Κοσμά και Δαμιανού μου κάθισε στο νου
το πως θα σε ξεχάσω
γιατί κι αν φοβηθώ, της νύκτας το βυθό
θα τον ξαναγκαλιάσω
και στο δοξαπατρί, της νύκτας οι γιατροί
αυτοί θα με κοιτάξουν
γιατί κι αν κουραστώ με ποιους να μοιραστώ
τα μάτια που θα στάξουν;
Κοσμά και Δαμιανού του χρόνου του αλλουνού
θα σ’ αγαπάω ακόμα
μαζί σου θα `μαι εκεί και κάθε Κυριακή
θα λιώνουμε στο στρώμα
κρυφά και μυστικά αγάπης δανεικά
σαν ημερομηνίες
που κρύβουν συνταγές για τις παλιές πληγές
και τις θεομηνίες
Ποιος αντέχει να σκορπάει αστραπές
Ποιος έχει καιρό, για δες και πες
Ποιος ξέρει να μ’ ανάψει το κερί
Κι αν ξέρει, ποιος μπορεί
Ποιος αντέχει να μου κάψει τα παλιά
Ποιος έχει καιρό για μια αγκαλιά
Ποιος ξέρει να φιλάει με το φιλί
Ποιος ξέρει πιο πολύ;
|
Kosmá ke Damianu mu káthise sto nu
to pos tha se ksecháso
giatí ki an fovithó, tis níktas to vithó
tha ton ksanagkaliáso
ke sto doksapatrí, tis níktas i giatri
afti tha me kitáksun
giatí ki an kurastó me pius na mirastó
ta mátia pu tha stáksun;
Kosmá ke Damianu tu chrónu tu allunu
tha s’ agapáo akóma
mazí su tha `me eki ke káthe Kiriakí
tha liónume sto stróma
krifá ke mistiká agápis daniká
san imerominíes
pu krívun sintagés gia tis paliés pligés
ke tis theominíes
Pios antéchi na skorpái astrapés
Pios échi keró, gia des ke pes
Pios kséri na m’ anápsi to kerí
Ki an kséri, pios bori
Pios antéchi na mu kápsi ta paliá
Pios échi keró gia mia agkaliá
Pios kséri na filái me to filí
Pios kséri pio polí;
|
