|
Μέρες βιαστικές, τα τρένα τρέχουν
μαράζωσαν τα πλοία στα λιμάνια δεν αντέχουν
χαμόγελα που μοιάζουν σειρήνες που ουρλιάζουν
γυναίκες σαν εσένα και ήχοι από φρένα
Σύρθηκες στο φως για να αντικρίσεις
δεν είναι αμαρτία να πεθαίνεις για να ζήσεις
όσα δεν αντέχεις σε κοιτάζουν μ’ ειρωνεία
κι όσα προσπερνάς σε περιμένουν στη γωνία
Αν ποτέ σε βρω
φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
γιατί αν ποτέ σε βρω
κρυφέ εαυτέ μου δε θα σε λυπηθώ
Μέρες βιαστικές σηκώνουν χώμα
τα χρόνια που υποσχέθηκες δε φάνηκαν ακόμα
αστέρια που βουλιάζουν, αθώοι που δικάζουν
με χέρια παγωμένα χαϊδεύουν σαν εσένα
Κύματα μεγάλα μανιασμένα
τα λόγια ήταν ψεύτικα τα όνειρα μαγεμένα
κι αν μένει μια αμαρτία ξανά να σε στηρίξει
ποιος είναι αναμάρτητος την πέτρα για να ρίξει;
Αν ποτέ σε βρω
φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
γιατί αν ποτέ σε βρω
κρυφέ εαυτέ μου δε θα σε λυπηθώ
|
Méres viastikés, ta tréna tréchun
marázosan ta plia sta limánia den antéchun
chamógela pu miázun sirínes pu urliázun
ginekes san eséna ke íchi apó fréna
Sírthikes sto fos gia na antikrísis
den ine amartía na pethenis gia na zísis
ósa den antéchis se kitázun m’ ironia
ki ósa prospernás se periménun sti gonía
An poté se vro
fíge makriá mu, krípsu apó ména
giatí an poté se vro
krifé eafté mu de tha se lipithó
Méres viastikés sikónun chóma
ta chrónia pu iposchéthikes de fánikan akóma
astéria pu vuliázun, athói pu dikázun
me chéria pagoména chaidevun san eséna
Kímata megála maniasména
ta lógia ítan pseftika ta ónira mageména
ki an méni mia amartía ksaná na se stiríksi
pios ine anamártitos tin pétra gia na ríksi;
An poté se vro
fíge makriá mu, krípsu apó ména
giatí an poté se vro
krifé eafté mu de tha se lipithó
|
