Πίστεψα πολύ κι έβλεπα σε σένα
μια καινούρια αρχή στη ζωή για μένα
κάθε σου φιλί έμοιαζε γιορτή…
Κι άφησες μια τέτοια αγάπη
να χαθεί να γίνει στάχτη
κι έκανες το γέλιο δάκρυ τη χαρά βροχή
Μ’αδίκησες ποτέ δε με κατάλαβες
μ’αδίκησες
στον πόλεμο που άρχισες με νίκησες
σαν ξένο σαν εχθρό
Μ’αδίκησες
στο όνειρό μου δεν κατοίκησες
το “είναι” μου ολόκληρο μου στοίχισες
για κάθε “σ’ αγαπώ”
Πίστεψα πολύ στα δικά σου λόγια
σαν μικρό παιδί που ακουμπά τη φλόγα
δίχως να σκεφτεί ότι θα καεί
Κι άφησες μια τέτοια αγάπη
να χαθεί να γίνει στάχτη
κι έκανες το γέλιο δάκρυ τη χαρά βροχή
|
Pístepsa polí ki évlepa se séna
mia kenuria archí sti zoí gia ména
káthe su filí émiaze giortí…
Ki áfises mia tétia agápi
na chathi na gini stáchti
ki ékanes to gélio dákri ti chará vrochí
M’adíkises poté de me katálaves
m’adíkises
ston pólemo pu árchises me níkises
san kséno san echthró
M’adíkises
sto óniró mu den katikises
to “ine” mu olókliro mu stichises
gia káthe “s’ agapó”
Pístepsa polí sta diká su lógia
san mikró pedí pu akubá ti flóga
díchos na skefti óti tha kai
Ki áfises mia tétia agápi
na chathi na gini stáchti
ki ékanes to gélio dákri ti chará vrochí
|