Μαίρη, Μαίρη,
ότι βλέπεις τριγύρω τ’ ορίζει ο Θεός,
βλέπεις, βλέπεις,
των ανθρώπων τα έργα είναι κόσμος φθαρτός.
Χτίζε το αύριο, μέσα στα στήθη σου,
κάνε παιδιά να τα μάθεις…
Μαίρη μου κάθε αρχή, κάθε αρχή,
δύσκολη κάθε αρχή, κάθε αρχή.
Μαίρη, Μαίρη,
η ζωή μας μια κόλαση, όλη η ζωή,
όμως, όμως,
απ’ τα ερείπια γύρω ξεκινά κάθε αρχή.
Όρθωνε το κορμί, ψηλά το μέτωπο,
κι ότι γκρεμίζεται χτίσ’ το,
Μαίρη μου κάθε αρχή, κάθε αρχή,
δύσκολη κάθε αρχή, κάθε αρχή.
Μαίρη, Μαίρη,
ο παράδεισος θέλει, μα δε θέλουμε `μεις,
άκου,
ο θυμός Του παντού, δεν ακούει κανείς.
Απ’ το τριαντάφυλλο, μέχρι τον αετό,
όλα υποκλίνονται μπρος Του,
Μαίρη μου κάνε μια αρχή, κάνε αρχή,
κάνε μαζί μου μια αρχή, κάνε αρχή.
|
Meri, Meri,
óti vlépis trigiro t’ orízi o Theós,
vlépis, vlépis,
ton anthrópon ta érga ine kósmos fthartós.
Chtíze to avrio, mésa sta stíthi su,
káne pediá na ta máthis…
Meri mu káthe archí, káthe archí,
dískoli káthe archí, káthe archí.
Meri, Meri,
i zoí mas mia kólasi, óli i zoí,
ómos, ómos,
ap’ ta eripia giro ksekiná káthe archí.
Όrthone to kormí, psilá to métopo,
ki óti gkremízete chtís’ to,
Meri mu káthe archí, káthe archí,
dískoli káthe archí, káthe archí.
Meri, Meri,
o parádisos théli, ma de thélume `mis,
áku,
o thimós Tu pantu, den akui kanis.
Ap’ to triantáfillo, méchri ton aetó,
óla ipoklínonte bros Tu,
Meri mu káne mia archí, káne archí,
káne mazí mu mia archí, káne archí.
|