|
Μανούλα μου ο γιόκας σου
που έφυγε στα ξένα
βλέπει τη νύχτα μοναχός,
βλέπει τον πόνο μόνος,
τον λιώνει ο ξενιτεμός
και τονε δέρνει ο πόνος.
Μανούλα, μανούλα
μανούλα που ‘ναι ο γιόκας σου,
μανούλα, μανούλα,
που ‘ναι ο βασιλικός σου.
που είναι τ’ αστέρια τ’ ουρανού,
που είν’ η ζωή κι ο βιος σου.
Μανούλα στείλε τα πουλιά,
μανούλα στείλ’ τ’ αηδόνια,
να με ξυπνάνε την αυγή,
να `ρχονται στα όνειρά μου,
να μη με δέρνει η απαντοχή,
να `ναι βουνό η καρδιά μου.
Μανούλα, μανούλα
μανούλα που ‘ναι ο γιόκας σου,
μανούλα, μανούλα,
που ‘ναι ο βασιλικός σου.
που είναι τ’ αστέρια τ’ ουρανού,
που είν’ η ζωή κι ο βιος σου.
|
Manula mu o giókas su
pu éfige sta kséna
vlépi ti níchta monachós,
vlépi ton póno mónos,
ton lióni o ksenitemós
ke tone dérni o pónos.
Manula, manula
manula pu ‘ne o giókas su,
manula, manula,
pu ‘ne o vasilikós su.
pu ine t’ astéria t’ uranu,
pu in’ i zoí ki o vios su.
Manula stile ta puliá,
manula stil’ t’ aidónia,
na me ksipnáne tin avgí,
na `rchonte sta ónirá mu,
na mi me dérni i apantochí,
na `ne vunó i kardiá mu.
Manula, manula
manula pu ‘ne o giókas su,
manula, manula,
pu ‘ne o vasilikós su.
pu ine t’ astéria t’ uranu,
pu in’ i zoí ki o vios su.
|
