Μαργαρίτα | Margaríta

Προχτές σε είδα πάλι σε κάποιο χορό
κι ο άνδρας σου πλάι μιλούσε,
μεγάλη κυρία ψυχρή, σιωπηλή,
Μαργαρίτα, πως περνά η ζωή.

Θυμήσου τα χρόνια στη Μονεμβασιά,
μπλου τζιν και σκισμένα σαντάλια,
τριγύρω μας δέντρα, νερά και βουνά,
Μαργαρίτα, πως περνά η χαρά.

Τώρα μες στα πλούτη ζεις βράδυ πρωί
και κυλά δίχως ήλιο η ζωή.

Prochtés se ida páli se kápio choró
ki o ándras su plái miluse,
megáli kiría psichrí, siopilí,
Margaríta, pos perná i zoí.

Thimísu ta chrónia sti Monemvasiá,
blu tzin ke skisména santália,
trigiro mas déntra, nerá ke vuná,
Margaríta, pos perná i chará.

Tóra mes sta pluti zis vrádi pri
ke kilá díchos ílio i zoí.