Ποια ομορφιά σε ταξιδεύει αυτό το δύσκολο καιρό,
καθώς το μέλλον αγριεύει, εσύ τραβάς με το σωρό, δρόμο καλό.
Δεν έχω τι να σου προτείνω, εγώ τους γρίφους δεν τους λύνω,
τους αφήνω να ωριμάσουν και από μόνοι τους θα σπάσουν, με το καλό.
Αν κρατηθείς τη νύχτα να ’ρθεις να με βρεις
και αν απόκληρος θα μείνεις, θα ξαναγεννηθείς, με το καλό.
Πόσο όμορφα τα μάτια όταν είναι καθαρά,
σου ανοίγουν μονοπάτια που δεν βλέπεις σήμερα.
Πόσο ανάγκη έχω τους άλλους, μόνος πνίγομαι στο εγώ,
καρφωμένα σε πασσάλους, σκιάχτρα απ’ το παρελθόν.
|
Pia omorfiá se taksidevi aftó to dískolo keró,
kathós to méllon agrievi, esí travás me to soró, drómo kaló.
Den écho ti na su protino, egó tus grífus den tus líno,
tus afíno na orimásun ke apó móni tus tha spásun, me to kaló.
An kratithis ti níchta na ’rthis na me vris
ke an apókliros tha minis, tha ksanagennithis, me to kaló.
Póso ómorfa ta mátia ótan ine kathará,
su anigun monopátia pu den vlépis símera.
Póso anágki écho tus állus, mónos pnígome sto egó,
karfoména se passálus, skiáchtra ap’ to parelthón.
|