Πέρασαν χρόνια, ανοιχτές πληγές
σα να ‘ναι χτες
άδικοι κόποι, άδειες προσευχές
Χάθηκαν τόσα σπίτια και εκκλησιές
πόνοι,φωνές
σα να ιστορούνε τέσσερις γενιές
Μια ελπίδα όμως ζει
κλειδωμένη στη ψυχή
που ανασαίνει σα μικρό παιδί
να γυρίσεις καρτερώ
Μαύρης Θάλασσας νερό
για λίγο να σ’ αγγίξω
κι ας χαθώ
Οι αναμνήσεις δάκρυα που κυλούν
για αυτούς που ζουν
και σε θυμούνται πριν ξεριζωθούν
ένα γιατί θα μείνει να ρωτά
για όλα αυτά
που μια πατρίδα ρίξαν στη φωτιά
Μια ελπίδα όμως ζει
κλειδωμένη στη ψυχή
που ανασαίνει σα μικρό παιδί
να γυρίσεις καρτερώ
Μαύρης Θάλασσας νερό
για λίγο να σ’ αγγίξω
κι ας χαθώ
|
Pérasan chrónia, anichtés pligés
sa na ‘ne chtes
ádiki kópi, ádies prosefchés
Cháthikan tósa spítia ke ekklisiés
póni,fonés
sa na istorune tésseris geniés
Mia elpída ómos zi
klidoméni sti psichí
pu anaseni sa mikró pedí
na girísis karteró
Mavris Thálassas neró
gia lígo na s’ angikso
ki as chathó
I anamnísis dákria pu kilun
gia aftus pu zun
ke se thimunte prin kserizothun
éna giatí tha mini na rotá
gia óla aftá
pu mia patrída ríksan sti fotiá
Mia elpída ómos zi
klidoméni sti psichí
pu anaseni sa mikró pedí
na girísis karteró
Mavris Thálassas neró
gia lígo na s’ angikso
ki as chathó
|