|
Δεν είναι μελαγχολία
το δάκρυ που με βουρκώνει
δεν έχω πίκρα να με πληγώνει
Είναι που είμαι εδώ κοντά σου
κι είναι μια φλόγα το άγγιγμά σου
Είναι που υπάρχω, που σε κοιτάω,
και σ’ αγαπάω
Δεν είναι μελαγχολία
που ώρες κοιτώ τ’ αστέρια
δεν είν’ που φύγαν τα καλοκαίρια
Είναι η νύχτα που με φωνάζει
κι όλος ο κόσμος καράβι μοιάζει
Είναι που υπάρχεις, που σ’ ακουμπάω,
και σ’ αγαπάω
Ήμουν μοναχή στη ζωή
τα φώτα γύρω μου είχαν σβήσει
ζητούσα κάτι να με κρατήσει
προτού σαν ήλιος χαθώ στη δύση
Κι ήρθες τότε σαν το πρωί
ουράνιο τόξο στην καταιγίδα
στα δυο σου μάτια είχες ελπίδα
πόσο θα μείνεις δε σε ρωτάω
μου φτάνει μόνο που σ’ αγαπάω
και σ’ αγαπάω
Δεν είναι μελαγχολία
το ρίγος που με περνάει
αγάπη μόνο με ξαγρυπνάει
τα χείλη τρέμουν για να μιλήσουν
φτωχές αλήθειες να ψιθυρίσουν
είναι που σ’ έχω, που σε κρατάω
και σ’ αγαπάω
Δεν είναι μελαγχολία
που ώρες κοιτώ τ’ αστέρια
δεν είν’ που φύγαν τα καλοκαίρια
Είναι η νύχτα που με φωνάζει
κι ο κόσμος μ’ άσπρο καράβι μοιάζει
Είναι που υπάρχεις, που σ’ ακουμπάω
και σ’ αγαπάω
|
Den ine melagcholía
to dákri pu me vurkóni
den écho píkra na me pligóni
Ine pu ime edó kontá su
ki ine mia flóga to ángigmá su
Ine pu ipárcho, pu se kitáo,
ke s’ agapáo
Den ine melagcholía
pu óres kitó t’ astéria
den in’ pu fígan ta kalokeria
Ine i níchta pu me fonázi
ki ólos o kósmos karávi miázi
Ine pu ipárchis, pu s’ akubáo,
ke s’ agapáo
Ήmun monachí sti zoí
ta fóta giro mu ichan svísi
zitusa káti na me kratísi
protu san ílios chathó sti dísi
Ki írthes tóte san to pri
uránio tókso stin kategida
sta dio su mátia iches elpída
póso tha minis de se rotáo
mu ftáni móno pu s’ agapáo
ke s’ agapáo
Den ine melagcholía
to rígos pu me pernái
agápi móno me ksagripnái
ta chili trémun gia na milísun
ftochés alíthies na psithirísun
ine pu s’ écho, pu se kratáo
ke s’ agapáo
Den ine melagcholía
pu óres kitó t’ astéria
den in’ pu fígan ta kalokeria
Ine i níchta pu me fonázi
ki o kósmos m’ áspro karávi miázi
Ine pu ipárchis, pu s’ akubáo
ke s’ agapáo
|
