|
Μέρα τη μέρα νύχτα τη νύχτα ώρα την ώρα
πάντα στα μάτια μου ένα δάκρυ θλιβερό
και αναρωτιέμαι πού θα βγει αυτή η μπόρα
είναι το δράμα της ζωής μου φοβερό
Όλο λέω να σ’ αφήσω και όλο μένω
όλο φεύγω μα εδώ ξαναγυρνώ
σ’ ένα δρόμο σκοτεινό και πονεμένο
κι αν πληγώνομαι να φύγω δεν μπορώ
Στάλα τη στάλα αργά γεμίζει και ξεχειλίζει
μα όπως πάντα το φαρμάκι σου θα πιω
Το δηλητήριο που καίει μα ορίζει
κάθε μου βήμα κάθε σκέψη στο μυαλό
|
Méra ti méra níchta ti níchta óra tin óra
pánta sta mátia mu éna dákri thliveró
ke anarotiéme pu tha vgi aftí i bóra
ine to dráma tis zoís mu foveró
Όlo léo na s’ afíso ke ólo méno
ólo fevgo ma edó ksanagirnó
s’ éna drómo skotinó ke poneméno
ki an pligónome na fígo den boró
Stála ti stála argá gemízi ke ksechilízi
ma ópos pánta to farmáki su tha pio
To dilitírio pu kei ma orízi
káthe mu víma káthe sképsi sto mialó
|
