Απλώνω την περπατησιά, στο χάος του απείρου
Όπως… ελευθερώνεται το φεγγαρόφωτο,
στης θάλασσας το ύψος…
Και επιτέλους
Απομακρύνομαι από τον θόρυβο που προκαλεί,
στο άδεια σήμερα,
ο αχός των ανθρώπων…
Και προσπαθώ, αλήθεια με το μέσα μου παλεύω…
Να αλλάξω προσπαθώ
Έστω λίγο καλύτερος να γίνω, σαν το καθάριο αγνό φως…
Σαν το παιχνίδισμα των αστεριών στο λυκαυγές
Κάτι να μείνει πίσω μου, αμόλυντο μες στην απλότητά του.
Να είναι με το σύμπαν κουρδισμένο…
Να είναι καλό,
σαν όρκος σε παιδί
Αληθινό να στέκεται σαν Τέλος
|
Aplóno tin perpatisiá, sto cháos tu apiru
Όpos… eleftherónete to fengarófoto,
stis thálassas to ípsos…
Ke epitélus
Apomakrínome apó ton thórivo pu prokali,
sto ádia símera,
o achós ton anthrópon…
Ke prospathó, alíthia me to mésa mu palevo…
Na allákso prospathó
Έsto lígo kalíteros na gino, san to kathário agnó fos…
San to pechnídisma ton asterión sto likavgés
Káti na mini píso mu, amólinto mes stin aplótitá tu.
Na ine me to síban kurdisméno…
Na ine kaló,
san órkos se pedí
Alithinó na stékete san Télos
|