Μια ιστορία απ’ τον πόλεμο | Mia istoría ap’ ton pólemo

Τη μια σηκώσαν τη φωνή, την άλλη τα τουφέκια
κι αυτός εικοσάχρονο παιδί τυλίστηκε φυσέκια

Και κίνησε στον πόλεμε και που κλειγε η γριά του
και του `λεγε σιγά στ’ αυτί για την αποκοτιά του

Οι στρατιώτες στη σειρά μιλούσαν για τα κάστρα
μ’ αυτός κοιτούσε τα βουνά και μίλαγε για τ’ άστρα

Πως φώτιζαν τα μάτια του καθώς στη γειτονιά του
φιλούσε κάτω απ’ τη μηλιά την αγαπητικιά του

Τη μια του ρίξαν τουφεκιά την άλλη το μαχαίρι
κι απόμεινε στη ρεματιά με σύντροφο τ’ αγέρι

Να του μιλάει για τα παλιά πως έκλαγε η γριά του
και του ‘λεγε σιγά στ’ αυτί για την αποκοτιά του

Ti mia sikósan ti foní, tin álli ta tufékia
ki aftós ikosáchrono pedí tilístike fisékia

Ke kínise ston póleme ke pu klige i griá tu
ke tu `lege sigá st’ aftí gia tin apokotiá tu

I stratiótes sti sirá milusan gia ta kástra
m’ aftós kituse ta vuná ke mílage gia t’ ástra

Pos fótizan ta mátia tu kathós sti gitoniá tu
filuse káto ap’ ti miliá tin agapitikiá tu

Ti mia tu ríksan tufekiá tin álli to macheri
ki apómine sti rematiá me síntrofo t’ agéri

Na tu milái gia ta paliá pos éklage i griá tu
ke tu ‘lege sigá st’ aftí gia tin apokotiá tu