Μες στα μάτια σου βλέπω μια πληγή
μια σιγή που τώρα με ματώνει,
γίνομαι αίμα, μες στις φλέβες σου κυλώ,
κόντρα με το χρόνο εσύ κι εγώ
κι έμεινε μισή αυτή η αγάπη,
μέσα μας κι οι δύο ζούμε ένα κενό
μ’ ένα όνειρο κοιμάμαι, ξυπνώ
και αυτό σου ζητώ.
Μια στιγμή να ‘μαι εγώ αναπνοή
στη ζωή σου μια στιγμή,
να μην έχει λογική χωρίς τέλος και αρχή
κι ο χρόνος σταματά, μια στιγμή,
κι ας είναι μια σταλιά, μια στιγμή,
στη σκέψη σου να μπω να σ’ αλλάξω ρυθμό.
Τις στιγμές που ζήσαμε μαζί
να τις κρύψεις σε ένα συρτάρι,
μην ξεχνάς, εγώ θα είμαι εκεί
κι ίσως κάποτε βρω το κλειδί
και το όνειρο βγει.
Μια στιγμή να ‘μαι εγώ αναπνοή
στη ζωή σου μια στιγμή,
να μην έχει λογική χωρίς τέλος και αρχή
κι ο χρόνος σταματά, μια στιγμή,
κι ας είναι μια σταλιά, μια στιγμή,
στη σκέψη σου να μπω να σ’ αλλάξω ρυθμό.
|
Mes sta mátia su vlépo mia pligí
mia sigí pu tóra me matóni,
ginome ema, mes stis fléves su kiló,
kóntra me to chróno esí ki egó
ki émine misí aftí i agápi,
mésa mas ki i dío zume éna kenó
m’ éna óniro kimáme, ksipnó
ke aftó su zitó.
Mia stigmí na ‘me egó anapnoí
sti zoí su mia stigmí,
na min échi logikí chorís télos ke archí
ki o chrónos stamatá, mia stigmí,
ki as ine mia staliá, mia stigmí,
sti sképsi su na bo na s’ allákso rithmó.
Tis stigmés pu zísame mazí
na tis krípsis se éna sirtári,
min ksechnás, egó tha ime eki
ki ísos kápote vro to klidí
ke to óniro vgi.
Mia stigmí na ‘me egó anapnoí
sti zoí su mia stigmí,
na min échi logikí chorís télos ke archí
ki o chrónos stamatá, mia stigmí,
ki as ine mia staliá, mia stigmí,
sti sképsi su na bo na s’ allákso rithmó.
|