Πόσο σε χρειάζομαι, έρωτά μου,
πόσο σ’ έχω ανάγκη τις νυχτιές,
όμως είσαι πάντα μακριά μου
φεύγεις όπως φεύγουν οι σκιές.
Μόνο στη φαντασία μου σε συναντώ
μόνο στη φαντασία μου σε κυβερνώ,
μόνο εκεί μου μιλάς, μόνο εκεί μ’ αγαπάς
κι όταν θέλω εγώ ξεψυχάς, ξεψυχάς.
Πόσο σε χρειάζομαι, έρωτά μου,
ρίγος του κορμιού μου και του νου,
όμως μπαίνεις μέσα στην καρδιά μου
μόνο απ’ την πόρτα του μυαλού.
|
Póso se chriázome, érotá mu,
póso s’ écho anágki tis nichtiés,
ómos ise pánta makriá mu
fevgis ópos fevgun i skiés.
Móno sti fantasía mu se sinantó
móno sti fantasía mu se kivernó,
móno eki mu milás, móno eki m’ agapás
ki ótan thélo egó ksepsichás, ksepsichás.
Póso se chriázome, érotá mu,
rígos tu kormiu mu ke tu nu,
ómos benis mésa stin kardiá mu
móno ap’ tin pórta tu mialu.
|