|
Μόνος αργά μεσάνυχτα
κι ας είναι όλα ορθάνοιχτα
δε θέλω άνθρωπο να δω
δύσκολο βράδυ σαν κι αυτό
Σαββάτο ξημερώματα
βάζω φωτιά στα στρώματα
δε μένει πια εδώ ψυχή
μόνο αγέρας και βροχή
Όμως εσύ πρέπει να ‘ρθεις
και όρθιο στον τοίχο να με στήσεις
κι αφού πως πέθανα θα δεις
μ’ ένα σου φιλί θα μ’ αναστήσεις
Μόνος μετρώ τη λύπη μου
κλεισμένος μες στην κρύπτη μου
κι ούτε ν’ ακούσω θέλω πια
γι’ αγάπη και για ανθρωπιά
Δεν πείραξα κανένανε
μα οι καημοί για μένανε
και θα χαθώ σαν το φονιά
μες στη βροχή και το χιονιά
Όμως εσύ πρέπει να ‘ρθεις
και όρθιο στον τοίχο να με στήσεις
κι αφού πως πέθανα θα δεις
μ’ ένα σου φιλί θα μ’ αναστήσεις
|
Mónos argá mesánichta
ki as ine óla orthánichta
de thélo ánthropo na do
dískolo vrádi san ki aftó
Savváto ksimerómata
vázo fotiá sta strómata
de méni pia edó psichí
móno agéras ke vrochí
Όmos esí prépi na ‘rthis
ke órthio ston ticho na me stísis
ki afu pos péthana tha dis
m’ éna su filí tha m’ anastísis
Mónos metró ti lípi mu
klisménos mes stin krípti mu
ki ute n’ akuso thélo pia
gi’ agápi ke gia anthropiá
Den piraksa kanénane
ma i kaimi gia ménane
ke tha chathó san to foniá
mes sti vrochí ke to chioniá
Όmos esí prépi na ‘rthis
ke órthio ston ticho na me stísis
ki afu pos péthana tha dis
m’ éna su filí tha m’ anastísis
|
