Η ύπαρξή σου ολόλαμπρη προβάλλει
σαν μια δεσμίδα φως μες στο σκοτάδι
τρυπάει τα στεγανά της μοναξιάς μου
το φάντασμα της ερημιάς μου
Μα όταν φαντάζομαι όταν εφευρίσκω
μικρούλα μου σε χάνω δε σε βρίσκω
και σαν ηφαίστειο εν ενεργεία
με λιώνεις σαν την Πομπηία
Μέσα στης φαντασίας μου τους νόμους
παίζω μαζί σου κλέφτες κι αστυνόμους
κι όταν εσύ τρικλοποδιές μου βάζεις
από τα όρια με βγάζεις
Σαν τρέχω πίσω σου λαχανιασμένος
νιώθω τι πάει να πει να σαι χαμένος
καθώς με νάζια και με τσαλιμάκια
μου βγάζεις και τα δυο ματάκια
Και μοναχούλης και αποκαμωμένος
γυρίζω μες στους δρόμους ο καημένος
κάπου να τη βολέψω πάλι ψάχνω
μα ίδιο τέλος πάλι θα `χω
|
I íparksí su olólabri proválli
san mia desmída fos mes sto skotádi
tripái ta steganá tis monaksiás mu
to fántasma tis erimiás mu
Ma ótan fantázome ótan efevrísko
mikrula mu se cháno de se vrísko
ke san ifestio en energia
me liónis san tin Pobiía
Mésa stis fantasías mu tus nómus
pezo mazí su kléftes ki astinómus
ki ótan esí triklopodiés mu vázis
apó ta ória me vgázis
San trécho píso su lachaniasménos
niótho ti pái na pi na se chaménos
kathós me názia ke me tsalimákia
mu vgázis ke ta dio matákia
Ke monachulis ke apokamoménos
girízo mes stus drómus o kaiménos
kápu na ti volépso páli psáchno
ma ídio télos páli tha `cho
|