Να φυσάει η άνοιξη στο ανοιχτό σου πουκάμισο,
να βουλιάζω στην άβυσσο που σε βλέπω να φεύγεις,
να φυσάει η άνοιξη, τα φεγγάρια στις θάλασσες
τόσα όνειρα χάλασες, τα δικά σου δεν ξέρεις.
Παλεύω να ‘μαι δυνατή, μα ο πόνος με νικάει,
που αλλού κοιμάται το κορμί κι αλλού η καρδιά ξυπνάει,
παλεύω να ‘μαι δυνατή κι ας ξέρω πως πονάει
όταν τ’ άδειο μου κορμί το χάδι σου ζητάει.
Να φυσάει η άνοιξη της ζωής τα κομμάτια μου
τους χειμώνες στα μάτια μου που κοιτάς και με λιώνεις,
να φυσάει η άνοιξη, να σηκώνει τα κύματα,
της καρδιάς σου τα κρίματα μια ζωή να πληρώνει.
Παλεύω να ‘μαι δυνατή, μα ο πόνος με νικάει,
που αλλού κοιμάται το κορμί κι αλλού η καρδιά ξυπνάει,
παλεύω να ‘μαι δυνατή κι ας ξέρω πως πονάει
όταν τ’ άδειο μου κορμί το χάδι σου ζητάει.
|
Na fisái i ániksi sto anichtó su pukámiso,
na vuliázo stin ávisso pu se vlépo na fevgis,
na fisái i ániksi, ta fengária stis thálasses
tósa ónira chálases, ta diká su den kséris.
Palevo na ‘me dinatí, ma o pónos me nikái,
pu allu kimáte to kormí ki allu i kardiá ksipnái,
palevo na ‘me dinatí ki as kséro pos ponái
ótan t’ ádio mu kormí to chádi su zitái.
Na fisái i ániksi tis zoís ta kommátia mu
tus chimónes sta mátia mu pu kitás ke me liónis,
na fisái i ániksi, na sikóni ta kímata,
tis kardiás su ta krímata mia zoí na pliróni.
Palevo na ‘me dinatí, ma o pónos me nikái,
pu allu kimáte to kormí ki allu i kardiá ksipnái,
palevo na ‘me dinatí ki as kséro pos ponái
ótan t’ ádio mu kormí to chádi su zitái.
|