|
Πάλι άσκοπο ξενύχτι, σφίγγει πιο πολύ το δίχτυ
κάποιος σκόρπια λόγια λέει, στην κασέτα η Μίλβα κλαίει
Έξω βρέχει και φυσάει, ένας κούκος τρις χτυπάει
το τηλέφωνο σωπαίνει, ένα βήμα ξεμακραίνει
Το τασάκι έχει γεμίσει, απ’ την κάπνα έχω δακρύσει
γέλια με φθηνά αστεία, μα δε δίνω σημασία
Σαν μια κούκλα συμμετέχω, δεν αντέχω, δεν προσέχω
σβήνει κι έρχεται η μορφή σου, κάπου χάνω τη φωνή σου
Μα δεν πειράζει, νύχτα είναι θα περάσει
κι ίσως αύριο το πρωί να σ’ έχω ξεχάσει
Θεέ μου, τι ψέμα, δε σ’ έχω ξεπεράσει
Νιώθω μια μελαγχολία, στην καρδιά καταγγελία
τα κεριά σκιές απλώνουν, οι αναμνήσεις με θυμώνουν
Είπα, έστω μια φιλία, και ζητάς αδιαφορία
σα σημάδι μ’ αποφεύγεις, αφού πρώτα όμως με κλέβεις
Τα κομμάτια μου μαζεύω και τη σκέψη μου παιδεύω
σε θυμάμαι και σε σβήνω, μια μ’ αφήνεις, μια σ’ αφήνω
Δεν τ’ αξίζουμε το ξέρω, έλα όμως που υποφέρω
ό, τι πήρες και δε δίνεις, τώρα άλλοθι προτείνεις
Μα δεν πειράζει, νύχτα είναι θα περάσει
κι ίσως αύριο το πρωί να σ’ έχω ξεχάσει
Θεέ μου, τι ψέμα, δε σ’ έχω ξεπεράσει
|
Páli áskopo kseníchti, sfíngi pio polí to díchti
kápios skórpia lógia léi, stin kaséta i Mílva klei
Έkso vréchi ke fisái, énas kukos tris chtipái
to tiléfono sopeni, éna víma ksemakreni
To tasáki échi gemísi, ap’ tin kápna écho dakrísi
gélia me fthiná astia, ma de díno simasía
San mia kukla simmetécho, den antécho, den prosécho
svíni ki érchete i morfí su, kápu cháno ti foní su
Ma den pirázi, níchta ine tha perási
ki ísos avrio to pri na s’ écho ksechási
Theé mu, ti pséma, de s’ écho kseperási
Niótho mia melagcholía, stin kardiá katangelía
ta keriá skiés aplónun, i anamnísis me thimónun
Ipa, ésto mia filía, ke zitás adiaforía
sa simádi m’ apofevgis, afu próta ómos me klévis
Ta kommátia mu mazevo ke ti sképsi mu pedevo
se thimáme ke se svíno, mia m’ afínis, mia s’ afíno
Den t’ aksízume to kséro, éla ómos pu ipoféro
ó, ti píres ke de dínis, tóra állothi protinis
Ma den pirázi, níchta ine tha perási
ki ísos avrio to pri na s’ écho ksechási
Theé mu, ti pséma, de s’ écho kseperási
|
