Έπεφτε καυτό το δάκρυ σου
έσταζε φωτιά
Μίλαγες για χωρισμό
και έκλαιγες
Κι όταν τα αντίο έλεγες
πόνεσα πολύ
που ό,τι ζήσαμε μαζί το τέλειωσες
Νυχτώνει μα δε θα φανείς
μόνο στη σκέψη μου θα ‘ρθεις
Ξέρω δε θα σε ξαναδώ
μα πως να σ’ αρνηθώ
που ακόμα σ’ αγαπώ
Έφεραν βροχή τα λόγια σου
μέσα στην καρδιά
και το όνειρο αυτό το γκρέμισες
Ύστερα την πόρτα έκλεισες
άφησες σιωπή
κι ό,τι ζήσαμε μαζί το τέλειωσες
Νυχτώνει μα δε θα φανείς
μόνο στη σκέψη μου θα `ρθεις
Ξέρω δε θα σε ξαναδώ
μα πως να σ’ αρνηθώ
που ακόμα σ’ αγαπώ
Ξέρω δε θα σε ξαναδώ
μα πως να σ’ αρνηθώ
που ακόμα σ’ αγαπώ
|
Έpefte kaftó to dákri su
éstaze fotiá
Mílages gia chorismó
ke ékleges
Ki ótan ta antío éleges
pónesa polí
pu ó,ti zísame mazí to télioses
Nichtóni ma de tha fanis
móno sti sképsi mu tha ‘rthis
Kséro de tha se ksanadó
ma pos na s’ arnithó
pu akóma s’ agapó
Έferan vrochí ta lógia su
mésa stin kardiá
ke to óniro aftó to gkrémises
Ύstera tin pórta éklises
áfises siopí
ki ó,ti zísame mazí to télioses
Nichtóni ma de tha fanis
móno sti sképsi mu tha `rthis
Kséro de tha se ksanadó
ma pos na s’ arnithó
pu akóma s’ agapó
Kséro de tha se ksanadó
ma pos na s’ arnithó
pu akóma s’ agapó
|