Εμείς παλεύουμε χρόνια και χρόνια
για μια αυλή, για μια γωνιά στην Κοκκινιά.
Εμείς γιατρεύουμε τα χελιδόνια
και τα σπουργίτια που παγώνουν στο χιονιά.
Εμείς είμαστε ο αφέντης λαός
εμείς είμαστε του κόσμου το φως
εμείς είμαστε τα λάθη της Γης,
όπως είπε και ο Χριστός.
Ας αστράφτει κι ας βροντά ο κεραυνός,
ας αφρίζει κι ας λυσσά ο ωκεανός,
εμείς είμαστε ο χρυσός ποταμός
που κυλάει, που κυλάει πάντα μπρος.
Εμείς κρατήσαμε σταυρό στους ώμους,
εμείς ποτίσαμε το χώμα που πατάς,
εμείς ανοίξαμε καινούριους δρόμους
για να μπορείς ελεύθερος να περπατάς.
|
Emis palevume chrónia ke chrónia
gia mia avlí, gia mia goniá stin Kokkiniá.
Emis giatrevume ta chelidónia
ke ta spurgitia pu pagónun sto chioniá.
Emis imaste o aféntis laós
emis imaste tu kósmu to fos
emis imaste ta láthi tis Gis,
ópos ipe ke o Christós.
As astráfti ki as vrontá o keravnós,
as afrízi ki as lissá o okeanós,
emis imaste o chrisós potamós
pu kilái, pu kilái pánta bros.
Emis kratísame stavró stus ómus,
emis potísame to chóma pu patás,
emis aniksame kenurius drómus
gia na boris eleftheros na perpatás.
|