|
Έχουμε μια καρδιά
που στα δάση κυκλοφορεί,
στων παιδιών την άδεια αγκαλιά,
μια ελπίδα κυοφορεί.
Για τη φύση, τα χόρτα, το δάσος,
τραγούδι θα γράψω, θα πω,
θα μιλήσω με λόγια και θράσος,
στην ψυχή σας να ακουστώ.
Σας μιλώ με φωνή που πετάει,
μία δακρύζει και μία γελάει,
σας μιλώ, σας κοιτάζω με χρώμα,
λίγο μπλε λίγο πράσινο ακόμα.
Σας μιλώ με φωνή που πονάει,
ό, τι αγγίζει στην καρδιά το κρατάει,
σας μιλώ σας κοιτάζω στα μάτια,
να ενώσω σπασμένα κομμάτια.
Είναι η φωνή μου από πόλεις χτισμένη,
από τοίχους και δρόμους στενούς,
από παιδιά τραγουδισμένη,
και μιλά γι’ αυτό που ποτέ δεν ακούς.
|
Έchume mia kardiá
pu sta dási kiklofori,
ston pedión tin ádia agkaliá,
mia elpída kiofori.
Gia ti físi, ta chórta, to dásos,
tragudi tha grápso, tha po,
tha milíso me lógia ke thrásos,
stin psichí sas na akustó.
Sas miló me foní pu petái,
mía dakrízi ke mía gelái,
sas miló, sas kitázo me chróma,
lígo ble lígo prásino akóma.
Sas miló me foní pu ponái,
ó, ti angizi stin kardiá to kratái,
sas miló sas kitázo sta mátia,
na enóso spasména kommátia.
Ine i foní mu apó pólis chtisméni,
apó tichus ke drómus stenus,
apó pediá tragudisméni,
ke milá gi’ aftó pu poté den akus.
|
