Στεγνό ποτάμι αδάκρυτο
Κάτω απ’ τη πόλη τρέχει
Παλιό καημό κι αβάφτιστο
Αιώνες τώρα βρέχει
Τ’ ακούει τις νύχτες η σιωπή
Κι η μνήμη που ερημώνει
Απ’ το σκοτάδι παίρνει ορμή
Μα το πρωί στεγνώνει
Ο ποταμός Ηριδανός
Γλυκοφιλά το χώμα
Κι όταν κοιτά τον ουρανό
Βλέπει ένα σύννεφο καημό
Κι ότι κοιμάται ακόμα
Αρχαίο ποτάμι κοίμισε
Στην κοίτη του ένα δάκρυ
Για μια ζωή που κύλησε
Απ’ του γκρεμού την άκρη
|
Stegnó potámi adákrito
Káto ap’ ti póli tréchi
Palió kaimó ki aváftisto
Eónes tóra vréchi
T’ akui tis níchtes i siopí
Ki i mními pu erimóni
Ap’ to skotádi perni ormí
Ma to pri stegnóni
O potamós Iridanós
Glikofilá to chóma
Ki ótan kitá ton uranó
Olépi éna sínnefo kaimó
Ki óti kimáte akóma
Archeo potámi kimise
Stin kiti tu éna dákri
Gia mia zoí pu kílise
Ap’ tu gkremu tin ákri
|