Μέσα σε φούρνους μικροκυμάτων
κοιμάται ο Θεός των μικρών αισθημάτων,
χύτρες ταχύτητος στα όνειρά του
κλέβουν τα χρώματα και τη χαρά του.
Ένα ρολόι ο κόσμος και τρέχει
τη μυρωδιά του καφέ ποιος προσέχει,
ποιος ονειρεύεται, ποιος προλαβαίνει,
τα μυστικά της ζωής να μαθαίνει.
Δεν είν’ ο χρόνος χρήμα
και μην τ’ ακούς αυτά,
ο χρόνος είναι κρίμα
κι ας έχεις και λεφτά.
Όλα τελειώνουν σχεδόν πριν αρχίσουν
κάνε στην άκρη να μη σε πατήσουν,
μ’ ένα ποδήλατο μέσα στο χρόνο
κι όλα θα γίνονται για σένα μόνο.
Στην κοινωνία των μεταλλαγμένων
ο ξεροκέφαλος, ο επιμένων,
θα κάνει έρωτα, θα κλαίει ακόμα,
θα `χει σαν άνθρωπος μάτια και στόμα.
Δεν είν’ ο χρόνος χρήμα
και μην τ’ ακούς αυτά,
ο χρόνος είναι κρίμα
κι ας έχεις και λεφτά
|
Mésa se furnus mikrokimáton
kimáte o Theós ton mikrón esthimáton,
chítres tachítitos sta ónirá tu
klévun ta chrómata ke ti chará tu.
Έna rolói o kósmos ke tréchi
ti mirodiá tu kafé pios proséchi,
pios onirevete, pios prolaveni,
ta mistiká tis zoís na matheni.
Den in’ o chrónos chríma
ke min t’ akus aftá,
o chrónos ine kríma
ki as échis ke leftá.
Όla teliónun schedón prin archísun
káne stin ákri na mi se patísun,
m’ éna podílato mésa sto chróno
ki óla tha ginonte gia séna móno.
Stin kinonía ton metallagménon
o kserokéfalos, o epiménon,
tha káni érota, tha klei akóma,
tha `chi san ánthropos mátia ke stóma.
Den in’ o chrónos chríma
ke min t’ akus aftá,
o chrónos ine kríma
ki as échis ke leftá
|