Του αντίο η ώρα
Σ’ ένα πάθος και μίσος
Αν μετάνιωνες τώρα
Θα με κράταγες ίσως
Ιστορία στο τέλος
Στην αρχή του ο πόνος
Με φαρμάκι το βέλος
Εδώ έγινε φόνος
Εδώ έγινε φόνος
Είχες πάντα όπλο σου τα δάκρυα
Σ’ ένα πόλεμο για δύο
Μα δεν υπάρχει νικητής
Σ’ αγάπη που ‘γινε νωρίς
Πικρόχολο αστείο
Τα δάκρυα καίνε
Μα οι πράξεις μετράνε
Οι άντρες δεν κλαίνε
Μονάχα πονάνε
Δυο παράλληλοι δρόμοι
Σε αφήνω πιο κάτω
Αν ζητούσες συγγνώμη
Δε θα πιάναμε πάτο
Κι όμως μοιάζει ειρωνεία
Να σε νοιάζομαι ακόμα
Μη δε βρεις ευτυχία
Στα φιλιά σ’ άλλο στόμα
Στα φιλιά σ’ άλλο στόμα
|
Tu antío i óra
S’ éna páthos ke mísos
An metániones tóra
Tha me krátages ísos
Istoría sto télos
Stin archí tu o pónos
Me farmáki to vélos
Edó égine fónos
Edó égine fónos
Iches pánta óplo su ta dákria
S’ éna pólemo gia dío
Ma den ipárchi nikitís
S’ agápi pu ‘gine norís
Pikrócholo astio
Ta dákria kene
Ma i práksis metráne
I ántres den klene
Monácha ponáne
Dio parállili drómi
Se afíno pio káto
An zituses singnómi
De tha piáname páto
Ki ómos miázi ironia
Na se niázome akóma
Mi de vris eftichía
Sta filiá s’ állo stóma
Sta filiá s’ állo stóma
|