Ν’ ανοιγοκλείνει η κουρτίνα και πίσω να φεύγουν,
να ‘ρχονται εδώθε, να μας αγγίζει η πνοή των,
κι οι τεμπελιές μας οι αθώες που πάντα μας ρεύουν,
ν’ ανοιγοκλείνουν κι αυτές, δροσισμένες μαζί των.
Μαζί μ’ εκείνες, που πλάι μας με λύσσα βρυάζουν,
μες την αυλή, στο σαλόνι, στον πολυθόρυβο δρόμο,
που μας κοιτάνε, μας γνέφουν, γελούν και φαντάζουν
προς τη ματιά μας και στ’ όνειρο και με πανέρια στον ώμο.
Στο γλυκολάλο τ’ αέρι, ανεμίζει και φέρνει
τα προσωπάκια τους όλα, γλυκά, ροδισμένα,
είναι ξανθές και μελάχρες, λαχτάρα τις παίρνει
γι’ αυτά τα μάτια μας σε γλυκό δάκρυ λουσμένα.
Θα μπουν μαζί και θ’ απλώσουν τα χέρια,
θα μας χαϊδέψουν μαλλιά, στον αγέρα σπαρμένα,
θα μας μιλήσουν γλυκά σ’ αγκαλιάσματα αιθέρια,
θα μας φιλήσουν με χείλη απαλά, μυρωμένα.
Κι όπως η βάρκα, το κύμα μες στο μαϊστράλι,
όπως σαλεύουν να φτάσουν, ν’ αγγίσουν στο μώλο,
έτσι τις σέρνει σε μένα, κοντά στ’ ακρογιάλι,
εν’ αεράκι, ν’ αδειάσει το τσούρμο τους όλο.
Να ξεχωρίσουνε τέλος τα σώματα εμπρός μου
απ’ την ανοιγμένη κουρτίνα στήλες να προβάλλουν,
από μακριά κι αν φθασμένες, τα πέρα του κόσμου,
να γίνουν σωστές σιλουέτες, χωρίς ν’ αμφιβάλλουν.
Κι όλο να τρέμει η κουρτίνα, κοντά στο φεγγίτη,
όλο ν’ αμπώχνουν οι πρώτες, λαχτάρα να ιδούνε,
ναν τις ιδώ να γεμίζουνε τέλος το σπίτι,
να μη χωρούν και να μείνουν και στην αυλή να μιλάνε.
Ήρθαν, μα δεν τις θέλω τόσες κοντά μου,
είναι πάρα πολλές, με κουράζουν, μ ‘αλλάζουν,
παρ’ τες, μητέρα! να φύγουν, αν ήρθαν, αλιά μου .
Όλα τα βίτσια μου αν δουν, θα σπαράξουν.
Είναι πολλές, ένα πλήθος εγκάρδιο για μένα,
γιατί δεν ήπια παρά την ψυχή των,
μόνο τα λόγια τους άκουσα, μάνα μου, τα χαϊδεμένα,
κι ύστερα φύγαν, ήταν πάρα πολλές, προς τη γη των.
Είχα φυλάξει βαθιά μου μονάχα τη χάρη,
μονάχα τ’ όνειρο δεν ονειρεύομαι τώρα;
Χωρίς ν’ αφήνουν κανέναν ίσκιο κι αχνάρι,
τις είχα ιδεί να μου φέρνουν περίσσια τα δώρα.
|
N’ anigoklini i kurtína ke píso na fevgun,
na ‘rchonte edóthe, na mas angizi i pnoí ton,
ki i tebeliés mas i athóes pu pánta mas revun,
n’ anigoklinun ki aftés, drosisménes mazí ton.
Mazí m’ ekines, pu plái mas me líssa vriázun,
mes tin avlí, sto salóni, ston polithórivo drómo,
pu mas kitáne, mas gnéfun, gelun ke fantázun
pros ti matiá mas ke st’ óniro ke me panéria ston ómo.
Sto glikolálo t’ aéri, anemízi ke férni
ta prosopákia tus óla, gliká, rodisména,
ine ksanthés ke meláchres, lachtára tis perni
gi’ aftá ta mátia mas se glikó dákri lusména.
Tha bun mazí ke th’ aplósun ta chéria,
tha mas chaidépsun malliá, ston agéra sparména,
tha mas milísun gliká s’ agkaliásmata ethéria,
tha mas filísun me chili apalá, miroména.
Ki ópos i várka, to kíma mes sto maistráli,
ópos salevun na ftásun, n’ angisun sto mólo,
étsi tis sérni se ména, kontá st’ akrogiáli,
en’ aeráki, n’ adiási to tsurmo tus ólo.
Na ksechorísune télos ta sómata ebrós mu
ap’ tin anigméni kurtína stíles na provállun,
apó makriá ki an fthasménes, ta péra tu kósmu,
na ginun sostés siluétes, chorís n’ amfivállun.
Ki ólo na trémi i kurtína, kontá sto fengiti,
ólo n’ abóchnun i prótes, lachtára na idune,
nan tis idó na gemízune télos to spíti,
na mi chorun ke na minun ke stin avlí na miláne.
Ήrthan, ma den tis thélo tóses kontá mu,
ine pára pollés, me kurázun, m ‘allázun,
par’ tes, mitéra! na fígun, an írthan, aliá mu .
Όla ta vítsia mu an dun, tha sparáksun.
Ine pollés, éna plíthos egkárdio gia ména,
giatí den ípia pará tin psichí ton,
móno ta lógia tus ákusa, mána mu, ta chaideména,
ki ístera fígan, ítan pára pollés, pros ti gi ton.
Icha filáksi vathiá mu monácha ti chári,
monácha t’ óniro den onirevome tóra;
Chorís n’ afínun kanénan ískio ki achnári,
tis icha idi na mu férnun períssia ta dóra.
|