Οι πόθοι μου τα βράδια
της σκέψης μου οι μακρινές φυλές
στη νύχτα ζωγραφίζουν
με μια σταγόνα δυο ανατολές
στον Χάρο δε μιλούν
στα μάτια τον κοιτούν
στον Χάρο δε μιλούν
τον γλυκοχαιρετούν.
Τους πόθους στο σκοτάδι
του πέλαγου μια μυστική φυλή
τους ξενυχτάει το βράδυ
τους τραγουδάει ως την Ανατολή
μα το πρωί σιωπούν
οι πόθοι πριν χαθούν
μα το πρωί σιωπούν
και μ’ αποχαιρετούν.
|
I póthi mu ta vrádia
tis sképsis mu i makrinés filés
sti níchta zografízun
me mia stagóna dio anatolés
ston Cháro de milun
sta mátia ton kitun
ston Cháro de milun
ton glikocheretun.
Tus póthus sto skotádi
tu pélagu mia mistikí filí
tus ksenichtái to vrádi
tus tragudái os tin Anatolí
ma to pri siopun
i póthi prin chathun
ma to pri siopun
ke m’ apocheretun.
|