|
Τη νύχτα της Πεντηκοστής
Στου κόσμου τα πηγάδια
Γριές με ξέπλεκα μαλλιά
Με όρκους και σημάδια
Νεκρές ψυχές και σώματα
Με τα μικρά ονόματα
Καλούνε από τον Άδη
Μέσα απ’ το βάθος του καιρού
Να δουν στην πλάτη του νερού
Που κατατάσσονται οι ψυχές
Στο φως ή στο σκοτάδι
Χάνεται στην Ανατολή
Κι όποιος ξεχνά στη Δύση
Κι όποιος προδώσει το φιλί
Γίνεται πέτρινο πουλί
Χωρίς καημό, χωρίς φιλί
Στων στεναγμών τη βρύση
Τη νύχτα της Πεντηκοστής
Σκιές μες το Λυκόφως
Γριές με πέπλα νυφικά
Με πάθη και με πόθους
Κόκκινα μονογράμματα
Με της καρδιάς τα γράμματα
Κεντούνε για τον Άδη
Θυμούνται πλάτες κι αγκαλιές
Του έρωτα της μυρωδιές
Κλάψε ζωή τους ζωντανούς
Που ζήσαν το σκοτάδι
|
Ti níchta tis Pentikostís
Stu kósmu ta pigádia
Griés me ksépleka malliá
Me órkus ke simádia
Nekrés psichés ke sómata
Me ta mikrá onómata
Kalune apó ton Άdi
Mésa ap’ to váthos tu keru
Na dun stin pláti tu neru
Pu katatássonte i psichés
Sto fos í sto skotádi
Chánete stin Anatolí
Ki ópios ksechná sti Dísi
Ki ópios prodósi to filí
Ginete pétrino pulí
Chorís kaimó, chorís filí
Ston stenagmón ti vrísi
Ti níchta tis Pentikostís
Skiés mes to Likófos
Griés me pépla nifiká
Me páthi ke me póthus
Kókkina monográmmata
Me tis kardiás ta grámmata
Kentune gia ton Άdi
Thimunte plátes ki agkaliés
Tu érota tis mirodiés
Klápse zoí tus zontanus
Pu zísan to skotádi
|
