Φεύγω τ’ αλόγου την ορμή | Fevgo t’ alógu tin ormí

Φεύγω τ’ αλόγου την ορμή και του σπαθιού τον τρόμο.
T’ ονείρου μάταια πιθυμιά, κι όνειρο αυτή ‘ναι η ίδια!
Eγύρισε η παράξενη του κόσμου ταξιδεύτρα,
Mούπε με θείο χαμόγελο βρεμένο μ’ ένα δάκρυ:
Kόψ’ το νερό στη μάνα του, μπάσ’ το στο περιβόλι,
Στο περιβόλι της ψυχής το μοσχαναθρεμμένο.

Fevgo t’ alógu tin ormí ke tu spathiu ton trómo.
T’ oniru mátea pithimiá, ki óniro aftí ‘ne i ídia!
Egirise i parákseni tu kósmu taksideftra,
Mupe me thio chamógelo vreméno m’ éna dákri:
Kóps’ to neró sti mána tu, bás’ to sto perivóli,
Sto perivóli tis psichís to moschanathremméno.