Νύχτες και νύχτες μες στην έρημο
τη φωνή μου πια δεν την ακούς
έχω ένα όνειρο παντέρημο
καταφύγιο για ζωντανούς
Μια σταγόνα μόνο
απ’ τη φλόγα της ψυχής
στάξε μου να νιώσω
τη μαγεία της ζωής
Φίλα με μάτια μου
ο καιρός ας μας δικάσει
φίλα με μάτια μου
η καρδιά δε θα γεράσει
Νύχτες και νύχτες μες στον έρωτα
το κορμί μου φως για τους πιστούς
γνώρισα όλα τα αφανέρωτα
απαρνήθηκα πόθους κρυφούς
|
Níchtes ke níchtes mes stin érimo
ti foní mu pia den tin akus
écho éna óniro pantérimo
katafígio gia zontanus
Mia stagóna móno
ap’ ti flóga tis psichís
stákse mu na nióso
ti magia tis zoís
Fíla me mátia mu
o kerós as mas dikási
fíla me mátia mu
i kardiá de tha gerási
Níchtes ke níchtes mes ston érota
to kormí mu fos gia tus pistus
gnórisa óla ta afanérota
aparníthika póthus krifus
|