Δε με χωρά το σπίτι μου
και το στενό φουστάνι
μ’ αρέσουν τα παλιόπαιδα
και το βαρύ χαρμάνι
Έχω στα πόδια μου καρδιές
και έρωτες πλημμύρες
μα σ’ ένα τοίχο ακούμπησα
και όλα μου τα πήρες
Όλο τον κόσμο αψήφησα
καρδιά από σένα ζήτησα
στην αγκαλιά σου γλίστρησα
κι ας συζητιέται η σχέση
Όλο τον κόσμο αψήφησα
και ζω όπως μ’ αρέσει
Φορώ τα δαχτυλίδια μου
και ντύνομαι στα λούσα
κι όλοι φωνάζουν μάνα μου
περνά η Αρετούσα
Στον κόσμο αυτόν ξεστράτισα
για να χορτάσω πάθος
σε γνώρισα σ’ αγάπησα
κι ας βγήκες μέγα λάθος
|
De me chorá to spíti mu
ke to stenó fustáni
m’ arésun ta paliópeda
ke to varí charmáni
Έcho sta pódia mu kardiés
ke érotes plimmíres
ma s’ éna ticho akubisa
ke óla mu ta píres
Όlo ton kósmo apsífisa
kardiá apó séna zítisa
stin agkaliá su glístrisa
ki as sizitiéte i schési
Όlo ton kósmo apsífisa
ke zo ópos m’ arési
Foró ta dachtilídia mu
ke ntínome sta lusa
ki óli fonázun mána mu
perná i Aretusa
Ston kósmo aftón ksestrátisa
gia na chortáso páthos
se gnórisa s’ agápisa
ki as vgíkes méga láthos
|