Στέγνωσαν κείνα τα νερά
μα τώρα πάλι βρέχει
κι έρχεται πρώτο το φιλί
πιο γρήγορο από σένα…
Γυμνό, με γέλιο λαγαρό
στο λογισμό μου τρέχει,
σκάβει θαλάσσιες μουσικές
σε μαγεμένη πένα.
Δεν ήθελες, δεν πάλεψες
και έστεκες νικημένη,
γυμνή στο μέσα σου βυθό
σε φύτεψε η μοναξιά
κι έλεγες λυπημένη,
θέλω κι εγώ ν’ αγαπηθώ.
Στη νόθα νύχτα χάρισα
σιωπή με σκουλαρίκι,
να κρύβει εκεί τα μυστικά
π’ αφήνει η σελήνη…
Σε κάθε φόβο έπαιρνε
το αργυρό της μπρίκι
κι έψηνε εκείνο τον καφέ
τους δαίμονες που λύνει…
Δεν ήθελες, δεν πάλεψες
και έστεκες νικημένη,
γυμνή στο μέσα σου βυθό
σε φύτεψε η μοναξιά
κι έλεγες λυπημένη,
θέλω κι εγώ ν’ αγαπηθώ.
|
Stégnosan kina ta nerá
ma tóra páli vréchi
ki érchete próto to filí
pio grígoro apó séna…
Gimnó, me gélio lagaró
sto logismó mu tréchi,
skávi thalássies musikés
se mageméni péna.
Den ítheles, den pálepses
ke éstekes nikiméni,
gimní sto mésa su vithó
se fítepse i monaksiá
ki éleges lipiméni,
thélo ki egó n’ agapithó.
Sti nótha níchta chárisa
siopí me skularíki,
na krívi eki ta mistiká
p’ afíni i selíni…
Se káthe fóvo éperne
to argiró tis bríki
ki épsine ekino ton kafé
tus demones pu líni…
Den ítheles, den pálepses
ke éstekes nikiméni,
gimní sto mésa su vithó
se fítepse i monaksiá
ki éleges lipiméni,
thélo ki egó n’ agapithó.
|