|
Μια φορά κι έναν καιρό στον κόσμο των παραμυθιών
ήρθαν όλα άνω κάτω μ’ έναν τρόπο μαγικό.
Ήρωες απ’ τα παραμύθια αποφάσισαν με μιας
τις σελίδες να αφήσουν και να έρθουνε σε μας.
Δρόμο παίρνουν, δρόμο ααφήνουν, φτάνουν στο Λυκαβηττό
κι έρχονται και μας χτυπάνε το κουδούνι στο σχολειό.
Παίξαμε χίλια τραγούδια, φάγαμε και παγωτό
και χορέψαμε στο τέλος έναν ξέφρενο χορό.
Και τι σημασία έχει που δε μοιάζουμε πολύ,
που τα μάτια του καθένα κρύβουν μέσα κάτι τι.
Αν δεν είχα εγώ εσένα για να ζήσουμε μαζί
θα `ταν όλη η ζωή μου, δίχως χρώμα, βαρετή.
Αντικρίσαν κάτι άλλο τόσο διαφορετικό
και δεν ήξεραν τον τρόπο για να πουν το σ’ αγαπώ.
Κλείσαμε μαζί τα μάτια και πιαστίκαμε αγκαλιά
κι έτσι νιώσαμε σπουδαίοι κι ήταν όλα πιο απλά.
|
Mia forá ki énan keró ston kósmo ton paramithión
írthan óla áno káto m’ énan trópo magikó.
Ήroes ap’ ta paramíthia apofásisan me mias
tis selídes na afísun ke na érthune se mas.
Drómo pernun, drómo aafínun, ftánun sto Likavittó
ki érchonte ke mas chtipáne to kuduni sto scholió.
Peksame chília tragudia, fágame ke pagotó
ke chorépsame sto télos énan kséfreno choró.
Ke ti simasía échi pu de miázume polí,
pu ta mátia tu kathéna krívun mésa káti ti.
An den icha egó eséna gia na zísume mazí
tha `tan óli i zoí mu, díchos chróma, varetí.
Antikrísan káti állo tóso diaforetikó
ke den íkseran ton trópo gia na pun to s’ agapó.
Klisame mazí ta mátia ke piastíkame agkaliá
ki étsi niósame spudei ki ítan óla pio aplá.
|
