Είχες την πόρτα ανοιχτή,
αμπαρωμένη την πληγή
κι εμένα στα ξεθωριασμένα.
Να μπω απόψε ή να μην μπω
κι αν έρθω πες μου τι να πω
που μου `χεις τα φτερά δεμένα.
Πες μου λοιπόν εδώ που φτάσαμε
ποια παραμύθια έχουν μείνει,
έτσι που τη ζωή χαλάσαμε
κι η φλόγα πάλι τρεμοσβήνει.
Είχες το βλέμμα σου θολό
και το φιλί σου σιωπηλό
στης παγωνιάς μου τα σκοτάδια.
Ξύπνα με σε παρακαλώ,
το έργο έγινε τρελό
και η καρδιά χίλια κομμάτια.
|
Iches tin pórta anichtí,
abaroméni tin pligí
ki eména sta ksethoriasména.
Na bo apópse í na min bo
ki an értho pes mu ti na po
pu mu `chis ta fterá deména.
Pes mu lipón edó pu ftásame
pia paramíthia échun mini,
étsi pu ti zoí chalásame
ki i flóga páli tremosvíni.
Iches to vlémma su tholó
ke to filí su siopiló
stis pagoniás mu ta skotádia.
Ksípna me se parakaló,
to érgo égine treló
ke i kardiá chília kommátia.
|