|
Φύγαν πέντε καραβάνια στο νοτιά
κι έγινες εσύ για μένα ξενιτιά.
Κράτησα τα ίχνη
κάτι να μου δείχνει
τα σημάδια που αφήνει μια φωτιά.
Κράτησα τη σκόνη
και το φως που λιώνει
απ’ το δάκρυ που θολώνει τη ματιά.
Πέντε καραβάνια
φύγαν στα ουράνια,
πήρανε και σένα π’ αγαπώ πολύ
πέντε άδειοι δρόμοι
κι ένα σταυροδρόμι,
πριν προλάβω να χορτάσω το φιλί.
Φύγαν πέντε καραβάνια μιαν αυγή
κι έγινες εσύ για μένα ξένη γη.
Φύτεψα τον πόνο
και μετρώ τον χρόνο,
μέχρι βάλσαμο ν’ ανθίσει στην πληγή.
Τώρα για πατρίδα
έχω την ελπίδα
ότι κάτι θα σε φέρει, κι ας αργεί.
|
Fígan pénte karavánia sto notiá
ki égines esí gia ména ksenitiá.
Krátisa ta íchni
káti na mu dichni
ta simádia pu afíni mia fotiá.
Krátisa ti skóni
ke to fos pu lióni
ap’ to dákri pu tholóni ti matiá.
Pénte karavánia
fígan sta uránia,
pírane ke séna p’ agapó polí
pénte ádii drómi
ki éna stavrodrómi,
prin prolávo na chortáso to filí.
Fígan pénte karavánia mian avgí
ki égines esí gia ména kséni gi.
Fítepsa ton póno
ke metró ton chróno,
méchri válsamo n’ anthísi stin pligí.
Tóra gia patrída
écho tin elpída
óti káti tha se féri, ki as argi.
|
