|
Νιώθω μόνος όπου και να βρεθώ,
μ’ ένα φόβο συνεχώς στο μυαλό.
Δε χορεύω στης ζωής το ρυθμό
και η νύχτα σε μα νύχτα με οδηγεί για καιρό.
Πρωινά που με το ζόρι ξυπνώ,
σκοτεινιάζω και δε χαμογελώ.
Κάποιον λίγο πιο γενναίο ζητώ,
να με αντέχει και να μάθω να αντέχω και εγώ.
Μα μέσα μου μου λέει μια φωνή δυνατή.
Πιες άσπρο πάτο πιες,
όλες τι πίκρες, τις βαθιές πληγές.
Πιες, σήκω και έλα πιες,
μέθυσε αν θες, κάνε ανατροπές.
Νιώθω κάτι πίσω να με γυρνά,
δίνω μάχη για ένα βήμα μπροστά.
Κάνω λάθη που πληρώνω ακριβά,
μα γλυκόπικρα είναι πάντα της ζωής τα φιλιά.
Με τυφλώνουνε φώτα πολλά,
μοιάζω ακάλεστος μπρος στη χαρά
και καχύποπτος σε κάθε ματιά,
είναι βλέμματα αθώα που κερνάνε φωτιά.
Πιες άσπρο πάτο πιες,
όλες τι πίκρες, τις βαθιές πληγές.
Πιες, σήκω και έλα πιες,
μέθυσε αν θες, κάνε ανατροπές.
|
Niótho mónos ópu ke na vrethó,
m’ éna fóvo sinechós sto mialó.
De chorevo stis zoís to rithmó
ke i níchta se ma níchta me odigi gia keró.
Priná pu me to zóri ksipnó,
skotiniázo ke de chamogeló.
Kápion lígo pio genneo zitó,
na me antéchi ke na mátho na antécho ke egó.
Ma mésa mu mu léi mia foní dinatí.
Pies áspro páto pies,
óles ti píkres, tis vathiés pligés.
Pies, síko ke éla pies,
méthise an thes, káne anatropés.
Niótho káti píso na me girná,
díno máchi gia éna víma brostá.
Káno láthi pu pliróno akrivá,
ma glikópikra ine pánta tis zoís ta filiá.
Me tiflónune fóta pollá,
miázo akálestos bros sti chará
ke kachípoptos se káthe matiá,
ine vlémmata athóa pu kernáne fotiá.
Pies áspro páto pies,
óles ti píkres, tis vathiés pligés.
Pies, síko ke éla pies,
méthise an thes, káne anatropés.
|
