Βάλ’ τα ψάρια στο ντιβάνι
στο τηγάνι μας φωτιά
το πικάπ στα ντουβάρια να φωνάζει
έλα ν’ αγαπηθούμε
σε μια βουνοπλαγιά.
Για πικ νικ απάνω στο κρεβάτι
πάμε αγάπη μου στην εξοχή
πεθαμένοι μες στους δρόμους
μα στο σπίτι ζωντανοί.
Η κουβέρτα σαν του Νώε
την αρχαία κιβωτό
απαλά, απαλά θα μας τυλίξει
σαυρούλες, παπαγάλους
ζουλού και καγκουρώ.
Βοσκοπούλα της καρδιάς μου
ήρθε η ώρα να στο πω
πάνω από τα πουλιά, τα δέντρα,
τα ζώα και τ’ αστέρια
εσένα αγαπώ.
|
Oál’ ta psária sto ntiváni
sto tigáni mas fotiá
to pikáp sta ntuvária na fonázi
éla n’ agapithume
se mia vunoplagiá.
Gia pik nik apáno sto kreváti
páme agápi mu stin eksochí
pethaméni mes stus drómus
ma sto spíti zontani.
I kuvérta san tu Nóe
tin archea kivotó
apalá, apalá tha mas tilíksi
savrules, papagálus
zulu ke kagkuró.
Ooskopula tis kardiás mu
írthe i óra na sto po
páno apó ta puliá, ta déntra,
ta zóa ke t’ astéria
eséna agapó.
|