Δίχως σπίτι και πατρίδα και κορμί όλο πληγές.
Mε το όπλο αγκαλιά μου πάνω στις βουνοπλαγιές
χάνω απόψε τη ζωή μου μα κανείς να μη νοιαστεί.
Ο αγώνας, ως τη νίκη, πρέπει να συνεχιστεί
Ο αγέρας το κορμί μου στη κρεμάλα σαν κουνά
θα σφυρίζει “εκδικηθείτε”, “βάψτε μ’ αίμα τα βουνά”.
Κι απ’ τ’ αρμένικα τα βόλια σαν θερίζοντ’ οι εχθροί
στα ουράνια θ’ αγαλλιάζει η πικρή μου η ψυχή.
Ειμ’ Αρμένης στρατιώτης, είμαι ο Πέτρος Σερεμτζιάν
οι εχθροί γύρω τριγύρω στην κρεμάλα με τραβάν.
Χάνω απόψε τη ζωή μου μα κανείς να μη νοιαστεί
ο αγώνας ως τη νίκη, πρέπει να συνεχιστεί.
|
Díchos spíti ke patrída ke kormí ólo pligés.
Me to óplo agkaliá mu páno stis vunoplagiés
cháno apópse ti zoí mu ma kanis na mi niasti.
O agónas, os ti níki, prépi na sinechisti
O agéras to kormí mu sti kremála san kuná
tha sfirízi “ekdikithite”, “vápste m’ ema ta vuná”.
Ki ap’ t’ arménika ta vólia san therízont’ i echthri
sta uránia th’ agalliázi i pikrí mu i psichí.
Im’ Arménis stratiótis, ime o Pétros Seremtzián
i echthri giro trigiro stin kremála me traván.
Cháno apópse ti zoí mu ma kanis na mi niasti
o agónas os ti níki, prépi na sinechisti.
|