Όταν πέφτει η νύχτα και σωπαίνουν τα πουλιά
βλέπω τη μορφή σου στ’ ουρανού την αγκαλιά
Αναμνήσεις τρέχουν στο μυαλό μου μιας ζωής
κόπηκα στα δύο μονομιάς σε ουρανό και γη
Ποια θυσία θα σε φέρει πίσω
να σε νιώσω έστω μια στιγμή
ποια θυσία και θα γονατίσω
σώμα και ψυχή
ποια θυσία θα σε φέρει πίσω
να σ’αγγίξω έστω μια στιγμή
ποια θυσία και με μιας θα σβήσω
σώμα και ψυχή
Πες μου πως ν’ αντέξω στο παρόν είμαι απών
ας γυρνούσαν Θεέ μου οι στιγμές στο παρελθόν
πόσες σκέψεις τρέχουν στη γλυκιά σου τη μορφή
κόπηκα στα δύο μονομιάς σε ουρανό και γη
Ποια θυσία θα σε φέρει πίσω
να σε νιώσω έστω μια στιγμή
ποια θυσία και θα γονατίσω
σώμα και ψυχή
ποια θυσία θα σε φέρει πίσω
να σ’ αγγίξω έστω μια στιγμή
ποια θυσία και με μιας θα σβήσω
σώμα και ψυχή
|
Όtan péfti i níchta ke sopenun ta puliá
vlépo ti morfí su st’ uranu tin agkaliá
Anamnísis tréchun sto mialó mu mias zoís
kópika sta dío monomiás se uranó ke gi
Pia thisía tha se féri píso
na se nióso ésto mia stigmí
pia thisía ke tha gonatíso
sóma ke psichí
pia thisía tha se féri píso
na s’angikso ésto mia stigmí
pia thisía ke me mias tha svíso
sóma ke psichí
Pes mu pos n’ antékso sto parón ime apón
as girnusan Theé mu i stigmés sto parelthón
póses sképsis tréchun sti glikiá su ti morfí
kópika sta dío monomiás se uranó ke gi
Pia thisía tha se féri píso
na se nióso ésto mia stigmí
pia thisía ke tha gonatíso
sóma ke psichí
pia thisía tha se féri píso
na s’ angikso ésto mia stigmí
pia thisía ke me mias tha svíso
sóma ke psichí
|