Τίποτα δεν έχει πια αξία,
όλα μοιάζουν ίδια και μικρά,
τέλειωσε, σου λέω, η ιστορία
από τότε που μου είπες “Γεια”,
έκλεισε ο δρόμος, σταμάτησε ο χρόνος
κι η καρδιά μου, πλέον, δε χτυπά.
Ποιος είμαι, τι κάνω, που πάω,
μόνος μου κλαίω, υποφέρω και πονάω,
εσύ με έκανες στα όρια να φτάσω
και τ’ όνομά μου να ξεχάσω,
Ποιος είμαι, τι κάνω, που πάω,
μόνος μου κλαίω, υποφέρω και πονάω,
εσύ με έκανες να ζω με αναμνήσεις
και για την ώρα που θα γυρίσεις.
Τίποτα δεν έχει πια αξία,
όλα μοιάζουν τώρα περιττά,
θα ‘σαι, για ό,τι γίνει, η αιτία,
έφυγες και μ’ άναψες φωτιά,
έκλεισε ο δρόμος, σταμάτησε ο χρόνος
κι η καρδιά μου, πλέον, δε χτυπά.
Ποιος είμαι, τι κάνω, που πάω,
μόνος μου κλαίω, υποφέρω και πονάω,
εσύ με έκανες στα όρια να φτάσω
και τ’ όνομά μου να ξεχάσω,
Ποιος είμαι, τι κάνω, που πάω,
μόνος μου κλαίω, υποφέρω και πονάω,
εσύ με έκανες να ζω με αναμνήσεις
και για την ώρα που θα γυρίσεις.
|
Típota den échi pia aksía,
óla miázun ídia ke mikrá,
téliose, su léo, i istoría
apó tóte pu mu ipes “Gia”,
éklise o drómos, stamátise o chrónos
ki i kardiá mu, pléon, de chtipá.
Pios ime, ti káno, pu páo,
mónos mu kleo, ipoféro ke ponáo,
esí me ékanes sta ória na ftáso
ke t’ ónomá mu na ksecháso,
Pios ime, ti káno, pu páo,
mónos mu kleo, ipoféro ke ponáo,
esí me ékanes na zo me anamnísis
ke gia tin óra pu tha girísis.
Típota den échi pia aksía,
óla miázun tóra perittá,
tha ‘se, gia ó,ti gini, i etía,
éfiges ke m’ ánapses fotiá,
éklise o drómos, stamátise o chrónos
ki i kardiá mu, pléon, de chtipá.
Pios ime, ti káno, pu páo,
mónos mu kleo, ipoféro ke ponáo,
esí me ékanes sta ória na ftáso
ke t’ ónomá mu na ksecháso,
Pios ime, ti káno, pu páo,
mónos mu kleo, ipoféro ke ponáo,
esí me ékanes na zo me anamnísis
ke gia tin óra pu tha girísis.
|