Όταν αυτή με κυνηγούσε, δε την ήθελα
τώρα δε θέλει ούτε καν να της μιλάω
Είναι όλα αυτά αδικαιολόγητα στον έρωτα
πατάει γερά αυτή κι εγώ παραπατάω
Πονάω, με την απόγνωση μιλάω
Μέρα και νύχτα τη ζητάω
γιατί μου το κανε αυτό
Πονάω, όποιον κι αν βλέπω τον ρωτάω
που να ‘ναι αυτή που αγαπάω
που μ’ έχει πάρει το μυαλό, πονάω
Μ’ έπαιρνε νύχτα στο τηλέφωνο
και το ‘κλεινα
Τώρα εγώ τηλεφωνώ
και μου το κλείνουν
Είν’ όλα αυτά αδικαιολόγητα στον έρωτα
μόνο σημάδια από πόνο
μου αφήνουν
|
Όtan aftí me kiniguse, de tin íthela
tóra de théli ute kan na tis miláo
Ine óla aftá adikeológita ston érota
patái gerá aftí ki egó parapatáo
Ponáo, me tin apógnosi miláo
Méra ke níchta ti zitáo
giatí mu to kane aftó
Ponáo, ópion ki an vlépo ton rotáo
pu na ‘ne aftí pu agapáo
pu m’ échi pári to mialó, ponáo
M’ éperne níchta sto tiléfono
ke to ‘klina
Tóra egó tilefonó
ke mu to klinun
In’ óla aftá adikeológita ston érota
móno simádia apó póno
mu afínun
|