|
Βγαίνω έξω στον δρόμο τον ουρανό κοιτώ
αψηφώ τον χρόνο μα δε σε ξεχνώ
πάλι ζαλισμένη μόνη μου μιλώ
η ζωή μου αλλάζει μα δε σε ξεχνώ
Πόσο πια να σ’ αγαπώ, πόσο πια να σ’ αγαπώ
πόσο πια να σ’ αγαπώ, πόσο πια να σ’ αγαπώ
Νύχτα ονειρεμένη, νύχτα μαγική
στην καρδιά μου μιλάει η δική σου φωνή
το χαμόγελο σου σαν μικρός Θεός
διώχνει το σκοτάδι όλα είναι αλλιώς
Πόσο πια να σ’ αγαπώ, πόσο πια να σ’ αγαπώ
Πόσο πια να σ’ αγαπώ, πόσο πια να σ’ αγαπώ
Κάθε μέρα μοιάζει ύμνος μοναξιάς
η ζωή μου αλλάζει πίσω δε γυρνάς
πάλι θα φωνάξω πως για σένα ζω
μέσα μου το ξέρω θα σε ξαναβρώ.
|
Ogeno ékso ston drómo ton uranó kitó
apsifó ton chróno ma de se ksechnó
páli zalisméni móni mu miló
i zoí mu allázi ma de se ksechnó
Póso pia na s’ agapó, póso pia na s’ agapó
póso pia na s’ agapó, póso pia na s’ agapó
Níchta onireméni, níchta magikí
stin kardiá mu milái i dikí su foní
to chamógelo su san mikrós Theós
dióchni to skotádi óla ine alliós
Póso pia na s’ agapó, póso pia na s’ agapó
Póso pia na s’ agapó, póso pia na s’ agapó
Káthe méra miázi ímnos monaksiás
i zoí mu allázi píso de girnás
páli tha fonákso pos gia séna zo
mésa mu to kséro tha se ksanavró.
|
