Γιαννάκης | Giannákis

Πού πας Γιαννάκη μ’ άρρωστος σκυφτός και λερωμένος
και προσπερνάς αμίλητος και μας κοιτάς σαν ξένος

Με λέρωσε η ομορφιά και πάω να βρω μια βρύση
να μπω από κάτω να πλυθώ η λάβρα μου να σβήσει

Πού πας Γιαννάκη μ’ ξάγρυπνος χλωμός και ματωμένος
και στα λαγκάδια σέρνεσαι σα λύκος χτυπημένος

Με μάτωσε η ομορφιά και ψάχνω φαρμακείο
εγώ ένας ήμουν πάντοτε μα τώρα έγινα δυο

Πού πας Γιαννάκη μ’ άνεργος σα θλιβερό χαμίνι
τρικλίζεις και παραμιλάς για πες μας τι έχει γίνει

Εκεί που όλα ήταν σίγουρα κι έννοια καμιά δεν είχα
μες στο καταμεσήμερο συνάντησα τη νύχτα
κι αφού όλα ήρθαν ανάποδα κι άλλη δεν έχω λύση
πάω να βρω τους φίλους μου να σκάσω απ’ το μεθύσι

Pu pas Giannáki m’ árrostos skiftós ke leroménos
ke prospernás amílitos ke mas kitás san ksénos

Me lérose i omorfiá ke páo na vro mia vrísi
na bo apó káto na plithó i lávra mu na svísi

Pu pas Giannáki m’ kságripnos chlomós ke matoménos
ke sta lagkádia sérnese sa líkos chtipiménos

Me mátose i omorfiá ke psáchno farmakio
egó énas ímun pántote ma tóra égina dio

Pu pas Giannáki m’ ánergos sa thliveró chamíni
triklízis ke paramilás gia pes mas ti échi gini

Eki pu óla ítan sígura ki énnia kamiá den icha
mes sto katamesímero sinántisa ti níchta
ki afu óla írthan anápoda ki álli den écho lísi
páo na vro tus fílus mu na skáso ap’ to methísi