Να χαρείς μη μου φωνάζεις
τώρα δε καταλαβαίνω
ένα χάδι περιμένω
κι από κάπου να πιαστώ
Κι όσο κι αν πονάω
τώρα τι να πω
έρχονται στιγμές που νιώθω
να παραμιλώ
Και τώρα που σε έμαθα καλά
ταιριάζω τα κομμάτια ένα ένα
και γίνονται στα μάτια μου μπροστά
τα μάτια σου το πιο μεγάλο ψέμα
Στην παράσταση που δίνεις
δε θα είμαι το κοινό σου
και για άνθρωπο δικό σου
μη με λογαριάζεις πια
Τέρμα τα ξενύχτια
τέρμα τα φιλιά
πιο καλά να απομείνω
μ’ άδεια αγκαλιά
Και τώρα που σε έμαθα καλά
ταιριάζω τα κομμάτια ένα ένα
και γίνονται στα μάτια μου μπροστά
τα μάτια σου το πιο μεγάλο ψέμα
|
Na charis mi mu fonázis
tóra de katalaveno
éna chádi periméno
ki apó kápu na piastó
Ki óso ki an ponáo
tóra ti na po
érchonte stigmés pu niótho
na paramiló
Ke tóra pu se ématha kalá
teriázo ta kommátia éna éna
ke ginonte sta mátia mu brostá
ta mátia su to pio megálo pséma
Stin parástasi pu dínis
de tha ime to kinó su
ke gia ánthropo dikó su
mi me logariázis pia
Térma ta kseníchtia
térma ta filiá
pio kalá na apomino
m’ ádia agkaliá
Ke tóra pu se ématha kalá
teriázo ta kommátia éna éna
ke ginonte sta mátia mu brostá
ta mátia su to pio megálo pséma
|