|
Γιορτινή μου Αφροδίτη ω! σερενάτα του ονείρου,
στην τροχιά του απείρου σου άσε με να χαθώ,
στον νεκρό μου πλανήτη, του έρωτα μου κομήτη
έστησα και λατρεύω το ιερό σου είδωλο.
Πόσο του κόλπου σου οι σάλπιγγες χαρμόσυνα ηχούνε,
οι ριπές των σφυγμών σου μ’ ανασταίνουν ξανά,
των χυμών σου οι σταγόνες ως την καρδιά μου κυλούνε,
αύτανδρος σαν βουλιάζω στα γλυκά σου νερά.
Ήμουν ένας επαίτης, μίζερος ανθρωπάκος,
φθόνο, ζήλια γεμάτος και φτηνό ερωτισμό.
Όμως τώρα κοντά σου ίπταμαι στα φτερά σου,
στ’ άδυτα του ναού σου άσε με να χαθώ.
Πόσο του κόλπου σου οι σάλπιγγες χαρμόσυνα ηχούνε,
οι ριπές των σφυγμών σου μ’ ανασταίνουν ξανά,
των χυμών σου οι σταγόνες ως την καρδιά μου κυλούνε,
αύτανδρος σαν βουλιάζω στα γλυκά σου νερά.
|
Giortiní mu Afrodíti o! serenáta tu oniru,
stin trochiá tu apiru su áse me na chathó,
ston nekró mu planíti, tu érota mu komíti
éstisa ke latrevo to ieró su idolo.
Póso tu kólpu su i sálpinges charmósina ichune,
i ripés ton sfigmón su m’ anastenun ksaná,
ton chimón su i stagónes os tin kardiá mu kilune,
aftandros san vuliázo sta gliká su nerá.
Ήmun énas epetis, mízeros anthropákos,
fthóno, zília gemátos ke ftinó erotismó.
Όmos tóra kontá su íptame sta fterá su,
st’ ádita tu nau su áse me na chathó.
Póso tu kólpu su i sálpinges charmósina ichune,
i ripés ton sfigmón su m’ anastenun ksaná,
ton chimón su i stagónes os tin kardiá mu kilune,
aftandros san vuliázo sta gliká su nerá.
|
