Σ’ ένα βράχο κάθησα | S’ éna vrácho káthisa

Σ’ ένα βράχο κάθισα, να του μοιάσω λέω
να μην αναπνέω και να μην πονώ,
μα ο βράχος π’ άκουγε τρέμει κι ανταριάζει,
σαν να μου φωνάζει με βαθύ καημό.

Άκου, άκου, της ζωής το δέντρο,
της ζωής το θάμα,
μόνο, μόνο, μόνο με το κλάμα ανθεί.

Σ’ αγναντεύω θάλασσα και δε σε χορταίνω,
μα και π’ ανασαίνω τι καλό έχω δει,
βλέπω τις ελπίδες μου πεταμένες χάμω,
όνειρα στην άμμο όλη μου η ζωή.

Άκου, άκου, της ζωής το δέντρο,
της ζωής το θάμα,
μόνο, μόνο, μόνο με το κλάμα ανθεί.

S’ éna vrácho káthisa, na tu miáso léo
na min anapnéo ke na min ponó,
ma o vráchos p’ ákuge trémi ki antariázi,
san na mu fonázi me vathí kaimó.

Άku, áku, tis zoís to déntro,
tis zoís to tháma,
móno, móno, móno me to kláma anthi.

S’ agnantevo thálassa ke de se chorteno,
ma ke p’ anaseno ti kaló écho di,
vlépo tis elpídes mu petaménes chámo,
ónira stin ámmo óli mu i zoí.

Άku, áku, tis zoís to déntro,
tis zoís to tháma,
móno, móno, móno me to kláma anthi.