Βρε, αλανιάρα σεβνταλού,
γιατί με βασανίζεις
και πάντα την καρδούλα μου
φαρμάκια την ποτίζεις.
Με τι σεβντά και ποια φωτιά,
ο ουτιδανός θα σκάσω,
πως μπλέχτηκα και καίγουμαι,
και πια πονεί η καρδιά μου.
Έλα, έλα, σεβνταλού,
κάνε μένα γιαβουκλού,
έλα μη με τυραννείς
κι ό,τι θες σε με θα βρεις.
Με ντέρτια κι αναστεναγμούς,
με το λουλά γυρίζω
και πάντα το κορμάκι μου,
για σε το βασανίζω.
Στο έλεος σου θα ‘μαι πια,
ρε, σεβνταλού μικρή μου,
γιατί σ’ αγάπησα πολύ,
μες από τη ψυχή μου.
Έλα, έλα, σεβνταλού,
κάνε μένα γιαβουκλού,
έλα μη με τυραννείς
κι ό,τι θες σε με θα βρεις.
|
Ore, alaniára sevntalu,
giatí me vasanízis
ke pánta tin kardula mu
farmákia tin potízis.
Me ti sevntá ke pia fotiá,
o utidanós tha skáso,
pos bléchtika ke kegume,
ke pia poni i kardiá mu.
Έla, éla, sevntalu,
káne ména giavuklu,
éla mi me tirannis
ki ó,ti thes se me tha vris.
Me ntértia ki anastenagmus,
me to lulá girízo
ke pánta to kormáki mu,
gia se to vasanízo.
Sto éleos su tha ‘me pia,
re, sevntalu mikrí mu,
giatí s’ agápisa polí,
mes apó ti psichí mu.
Έla, éla, sevntalu,
káne ména giavuklu,
éla mi me tirannis
ki ó,ti thes se me tha vris.
|