Πώς ήσουν πώς, μέσα στο φως,
σ’ έβλεπα σαν άγγελο,
ήσουν ψυχή, μικρή ψυχή,
θυμάμαι εσύ, με φίλαγες
και μου λεγες λυπάμαι,
μα θα σου πω, πώς είναι αργά,
είμαι τώρα καλά.
Σαν να μη ζήσαμε στιγμές,
σαν να μην έζησες το χτες,
σαν ένα έργο τρυφερό,
που έχει τέλος τραγικό.
Πώς να αισθανθώ σημαντικός
που τόση πίκρα μέσα μου
που να σταθώ, που να κοιτάξω,
θυμάμαι εσύ έλεγες πώς
θα είμαστε για πάντα εδώ,
μια αγκαλιά για μια ζωή,
για πάντα μαζί.
Σαν να μη ζήσαμε στιγμές,
σαν να μην έζησες το χτες,
σαν ένα έργο τρυφερό,
που έχει τέλος τραγικό.
|
Pós ísun pós, mésa sto fos,
s’ évlepa san ángelo,
ísun psichí, mikrí psichí,
thimáme esí, me fílages
ke mu leges lipáme,
ma tha su po, pós ine argá,
ime tóra kalá.
San na mi zísame stigmés,
san na min ézises to chtes,
san éna érgo triferó,
pu échi télos tragikó.
Pós na esthanthó simantikós
pu tósi píkra mésa mu
pu na stathó, pu na kitákso,
thimáme esí éleges pós
tha imaste gia pánta edó,
mia agkaliá gia mia zoí,
gia pánta mazí.
San na mi zísame stigmés,
san na min ézises to chtes,
san éna érgo triferó,
pu échi télos tragikó.
|