|
Σαν νησιώτικη καντάδα π’ ανεβαίνει
στα παράθυρα της πάνω γειτονιάς,
τούτ’ η νύχτα του Μαγιού με κυριεύει,
ξεγελιέμαι και θαρρώ πως μου μιλάς.
Σου ’στρωνα κρεβάτι να κοιμάσαι,
γίνονταν το σπίτι μου μπαξές,
τώρα που να είσαι κι αν θα με θυμάσαι,
που να ταξιδεύεις, τι να λες.
Σαν νησιώτικο φεγγάρι ερωτευμένο
που σκαλώνει στα κλαριά της φλαμουριάς,
κάθε νύχτα στο περβάζι ακουμπισμένος
και η θύμησή σου, αχ, με τυραννά.
|
San nisiótiki kantáda p’ aneveni
sta paráthira tis páno gitoniás,
tut’ i níchta tu Magiu me kirievi,
ksegeliéme ke tharró pos mu milás.
Su ’strona kreváti na kimáse,
ginontan to spíti mu baksés,
tóra pu na ise ki an tha me thimáse,
pu na taksidevis, ti na les.
San nisiótiko fengári erotevméno
pu skalóni sta klariá tis flamuriás,
káthe níchta sto pervázi akubisménos
ke i thímisí su, ach, me tiranná.
|
